Ongeveer 2 jaar voor het vieren van ons 50e levensjaar kwam Frans op een avond de oefenruimte in: "En als we nu eens een buitenlandse tour gaan maken als we 50 worden?"
We hadden zojuist onze 2 koppige band "The Pirates of The Lambs" uitgebreid tot trio, door onze oude (figuurlijk) muziekvriend Rolf erbij te vragen. En hadden het idee dat we met iets echt leuks bezig waren.
Doordat we in de winter van 2011-2012 als huisband van de Ierse Pub "O Casey's" in Den Haag veel speelden, werden we steeds beter in het vinden van een belangrijk evenwicht: Het behouden van het plezier van optreden en spelen wat het publiek pleziert.
En zo bevinden we ons op 18 juli 2014 in een afgeladen auto met familie en caravan op weg naar Zuid Frankrijk met 12 optredens op zak. De familie blijft 1 week, Rolf 2 en Frans en ik blijven minimaal 3 weken en misschien een vierde, afhankelijk van het aantal optredens…
Vrijdag 18 en 19 Juli
Deze dag een lange rit afgelegd. 18 en een half uur over 1280 km is het gevolg van een te lichte auto voor een zware caravan. Bij de Belgische Ardennen blijkt dit al. We gaan niet harder dan 55 km in z'n 2 met gierende motor omhoog. Maar we kunnen en willen niet meer terug. Gelukkig is er een hulpchauffeur, zoon Lenny. We spreken af elke 200 km te wisselen, in theorie 3x dus. Als we de laatste peage hebben gehad, blijken er nog veel meer auto's naar de Côte d'Azur te willen en doen 3 uur over de laatste 100 km. Maar na aankomst een frisse douche en we bestellen 6 steak americaine op "L'Ayguade" strand. En genieten van een heel puike band die John Mayer heel verdienstelijk covert. Moe en voldaan gaan we naar onze privécamping voor een week in Hyères: "Belle Histoire"
De volgende ochtend een belangrijke opdracht: zanger Frans (met zijn zoon Jori) en gitarist Rolf ophalen van de luchthaven Hyères/ Toulon. Het is gelukkig op 15 minuten afstand, goed te doen. Ik breng ze naar onze stacaravan, tenten worden opgezet, opblaaszwembad gevuld.
De familie heeft met Julia en Jay 2 leerlingen van de opleiding "Sport en bewegen" in de gelederen. Het eerste potje speedbadminton wordt snel gevolgd door tafeltennis en voetbal. Dit wordt geen luiervakantie! Franse huisvriend "Claude" heeft zijn auto een weekje uitgeleend dus de club kan verschillende kanten op. De familie gaat naar het strand, de band gaat alle spullen uitproberen en alles werkt gelukkig nog. Tijdens de avondmaaltijd, bereid door onze tourmanager/chef de cuisine/echtgenote Sylvia, wordt de setlist voorbereid voor ons eerste echte optreden de dag erna: camping "Les Pêcheurs" in Roquebrune sur Argens.
zondag en maandag 20 en 21 juli
Zoon Boy en neef Axel zijn gisteravond aangekomen en we zijn nu in totaal met 11 man. Overdag een beetje geluierd en naar het strand geweest. De band inclusief Syl reist nu zonder Tom Tom richting ons eerste optreden, 85 km verder. We verdwalen en komen toch licht gestresst een uur te laat op ons eerste optreden aan, niet echt een goeie start! Maar Patrice de campinghouder maakt zich niet druk en laat de plek zien waar we mogen spelen: Onder de platanen en druivenbomen, centraal middelpunt van een 20-tal tafeltjes met dinerende toeristen. We bouwen snel op, maar de mengtafel en mic's staan onder (zwak)stroom! Niet dodelijk, maar erg irritant en de reden blijkt een tijdens een overstroming ondergelopen stekkerdoos. Even de haspel erbij en door de lucht over 2 tafeltjes doorlussen naar een ander stroompunt.
We krijgen een heerlijke maaltijd aangeboden en starten toch licht gespannen. Het lijkt of iedereen ons aankijkt! (wat natuurlijk zo is.) De eerste set gaat stroef, maar dat komt vooral door onszelf: We zijn best zenuwachtig en gewend dat iedereen met elkaar staat te praten ipv aandachtig luisteren. Dochter Julia en ik doen een setje Franse nummers en het publiek is echt onder de indruk! De 3e en laatste set gaat veel beter. We spelen afwisselend Engels, Iers, Nederlands en Frans materiaal en er wordt om toegiften gevraagd! Wat een leuke avond, dit smaakt naar meer!
De volgende ochtend gewandeld in de omgeving, vanaf La Capte naar La Londe. Rolf hebben we omgedoopt tot Roland, iets makkelijker uit te spreken in het Frans. Hij wordt ook beheerder van de pot net als in Nederland en gaat Facebook beheren. Hij is tenslotte ICT’er. Frans gaat het beeldmateriaal maken met zijn iphone, ik doe de communicatie met de Franse bevolking ter plekke. En uiteraard bouwen we gezamenlijk op en af.
De meegenomen jeugd begint zich ook thuis te voelen. Sophie heeft beloofd geen frituurvet meer over haar voeten heen te gooien (wat ze in Nederland nog wel eens doet). Jay en Juul zijn de hele dag aan het sporten en Boy en Axel discussiëren als echte studenten de hele dag over van alles en wij doen mee. Ik word weer ingemaakt met schaken door Boy, maar zolang ik nog 1 op de 10 keer win ga ik door. s'Avonds komen onze Franse vrienden Claude en Valerie langs en zingen nog Franse chansons en wij vragen of Claude de komende weken af en toe een gastoptreden wil doen. Je weet nooit of de stemmen het houden.
dinsdag en woensdag 22, 23 juli
Vanaf vandaag gaan we tot en met zondag elke dag spelen. Overdag hebben we weer een stranddag met de jeugd en Frans en Rolf. Volleyballen is een spel voor je handen. Als Frans een bal wegschiet, werkt zijn lies niet mee. Gelukkig zijn de stembanden nog intact. Juul en Sophie mogen een bosrit ter paard maken, erg leuk. Ze krijgen veel vrijheid. Syl en ik gaan bij een Domaine wijn kopen, en belanden in een heus museum van een oerlelijke Queen Victoria uit 1900. Achter het Domaine is een superluxe appartementencomplex voor les nouveau riches. Een weekje kost 5200 Euri. Prins Albert van Monaco is er regelmatig gast. Wij besluiten een doosje wijn te kopen, ook leuk. S'avonds ons 2e optreden, op camping "Les Peupliers" in Hyères. Er zijn veel populieren, nog meer muggen en maar weinig publiek, maar degenen die er zijn, blijven de hele avond zitten en meezingen en er wordt zelfs om een toegift gevraagd. Dat willen we wel, op voorwaarde dat iedereen komt dansen hetgeen dan ook gebeurt. Het eten was ruk, de uitbater een sociaal onhandige autist en vraagt of we volgend jaar terugkomen. Als ik aan hem vraag of hij er dan voor kan zorgen dat er geen vliegtuigen elke 20 minuten op 100 meter hoogte oorverdovend hard overvliegen, begrijpt hij me niet of hij denkt dat ik niet spoor..
Woensdag is marktdag, net als in Nederland. De jeugd slaapt uit, wij gaan op koopjesjacht. Alhoewel, 22euro voor een beetje fruit is geen koopje. Maar een portemonnee van 5 euro dan weer wel. Veel marktkraampjes hebben niets te doen, medelijden is een groot woord, maar het heeft wel iets triests. We gaan even kijken naar onze locatie voor het avondoptreden, 100 meter verder bij Côté Mer. De uitbater "wijst" onze plek aan. Het lijkt ons niet de meest geschikte plek, maar hij heeft wel vaker bandjes staan en zal het wel weten. Het uitzicht is net een ansichtkaart. Vanafje tafeltje kijk je tussen de palmbomen en het zand en kiezels uit op een azuurblauwe zee. En daar mogen wij staan! S'avonds aangekomen is het nog niet druk. En als we gaan opbouwen blijk ik het niet goed begrepen te hebben waar ons podium komt: Letterlijk op het strand op 10 meter van de zee kijken we op de tafeltjes uit, nog veel beter!
Als we starten wordt het wat drukker met o.a oude bekende Nederlanders uit onze Frankrijk periode. Het wordt nog gezellig! We hebben wat technische problemen in de 2e set, de zang valt uit, ik breek weer een snaar, we komen niet meer lekker in ons spel. Het publiek merkt daar (later nagevraagd) niet veel van, daar worden we dan gelukkig wel weer beter in. We krijgen zelfs 100 euro fooi! Na een paar drankjes huiswaarts, Frans struikelt nog lelijk met uitstappen, maar zijn stembanden zijn nog heel!
Donderdag 24 en vrijdag 25 juli
Vandaag een achtertuinconcert op het programma bij Guus en Liesbeth, onze oude (figuurlijke) Nederlandse vrienden. Zij hebben in februari een overstroming gehad en hebben 1 meter water in huis gehad! Wateroverlast is geen onbekend verschijnsel hier, maar dit hadden zij ook nog nooit meegemaakt. Guus is hovenier en verloor 3 van zijn auto's maar niet zijn humor. Alles is weer opgeknapt. Het zwembad ziet er schitterend uit. De jeugd vermaakt zich opperbest. De Hollanders (een stuk of 15) zijn er ook weer, iedereen heeft wat eten meegebracht. Het is een gezellig weerzien. We eten, drinken en praten veel en vergeten bijna dat we nog moeten spelen. Voor deze intieme gelegenheid hebben we onze "huiskamerset" meegenomen. Dat wil zegge 1 mobiele zangversterker waar ook mijn gitaar mee wordt versterkt. De gitaar van Rolf heeft met zijn metalen kast al lekker geluid en ik heb een zelfgefabriceerde bassdrum met ons logo. We zitten met zijn allen in een kring. Julia zingt weer prachtig en we spelen nagenoeg foutloos. Dit is een mooie avond en we spelen het rotgevoel van gisteravond van ons af....
.We hebben nu een week in Hyères gebivakkeerd op ons stekje "Belle Histoire", een lapje grond met stacaravan en tenten eromheen. De groep bestaat uit familie en aanhang en band totaal 9 man nu. We breken de tenten af en gaan inclusief de caravan die we van onze vriendin Marjan hebben geleend naar onze standplaats voor de volgende 3 weken: Camping l'Etoile d'Argent in St Aygulf waar we ook ons avondoptreden hebben.
Daar aangekomen worden we verwelkomd door Jacques Perroux, de campingbaas. We krijgen een plekje achter het zwembad, naast een toiletblok met uitzicht op de parking: Voor een toerist was dit teleurstellend geweest, maar wij vinden het helemaal niet slecht, we mogen hier tenslotte 3 weken gratis verblijven en hadden het erger verwacht. De camping is 4 sterren, goed georganiseerd, maar de uitbater van het restaurant is een beetje chagrijnig. Er is slecht weer op komst, hij vreest voor zijn omzet. We gaan met Julia, Syl,Jory, Jay en de band al lopend over de camping reclame maken. Het levert veel lachende gezichten op. Het werkt!
Ondanks de stortregens die avond is het bijna vol in het restaurant. Omdat iedereen dicht op elkaar zit vanwege de regen ontstaat er een leuk sfeertje met het publiek. Er zijn veel sympathieke Hollanders. Julia zingt ook weer de sterren van de hemel en meegereisde Claude zingt ook 3 Franse chansons. En daarna afscheid van vrouw en kinderen, die gaan we over een paar weken weer zien. Zij gaan terug naar Nederland of verder op doorreis.
Zaterdag 26 en zondag 27 juli
'S ochtends brengt Frans zijn zoon Jori naar het vliegveld van Nice, we zijn nu nog met z’’n 3e. We hebben nog steeds een missie: Elke dag spelen, maakt niet uit waar. We mogen die avond weer spelen op de camping waar we vorige week zondag zijn gestart: Bij Patrice en Moenia, camping "Les pêcheurs". Patrice is een aimabele man die veel werkt en net zoveel drinkt. Hij klaagt dat hij moe is, en ik zeg dat hij moet gaan sporten en minder drinken. Hij verzekert me lachend dat dat niet gaat gebeuren. We krijgen heerlijk eten en bouwen een leuke band met het personeel, en ondertussen ons setje op. Het gaat steeds sneller en makkelijker, een geoliede machine is een groot woord maar we komen in de buurt.
In de eerste set is er nog niet veel publiek, veel gasten zijn naar een groot concert aan een nabijgelegen meer. Gelukkig is er Fransman David met zijn vrienden. David heeft vorige keer een nummer meegezongen en wil er vandaag graag 2 doen. Het gaat super, hij heeft een goeie stem! Ik heb nog een map met franse nummers van Julia en geef die aan de groep. Vervolgens is het een half uur een komen en gaan van Fransen die een nummer willen zingen, de sfeer is super! Onze 2e set starten we veel later, en het loopt vol. Weer een paar toegiften, het is weer een topavond. Patrice begint om 01.00 uur aan zijn maaltijd en vertelt weer hetzelfde verhaal als het begin van de avond. Tijd om weer terug naar de caravan te gaan.
Vandaag weer een achtertuinconcert, 90 km verder, deze keer bij huisvriend Claude. Tegenover zijn huis in Hyères ligt een grasveld waar een wijkfeest wordt georganiseerd. Om 19.00 uur kunnen dan de mensen de weg naar zijn huis oversteken om de Pirates te bewonderen. Onze speelplek is weer aangenaam: Onder 2 prachtige vijgebomen naast de buitenopenhaard. We bouwen op, en krijgen hulp van Camille die in Parijs geluidstechniek studeert. Hij geeft ons nog een paar nuttige tips, en het geluid is, mede door de prachtige akoestiek, nog nooit zo mooi geweest. Hij laat ondertussen wat van zijn eigen geproduceerde nummers horen, echt indrukwekkend. Om 19.00 uur stroomt het helemaal vol, en er staan ongeveer 60 a 70 man aandachtig naar ons eerste nummer te luisteren. Als we stoppen volgt er direct een oorverdovend applaus, en vanaf het 2e nummer wordt er gedanst en dat stopt niet meer (jawel, je kan dansen op "Layla" van Clapton). Claude en ik spelen 4 nummers en vooral "emmenez-moi" van Aznavour slaat erg aan. Hij glimpt van oor tot oor, dit is zijn dag! Na afloop komen er veel complimenten, en worden uitgenodigd voor 2 feesten in de buurt om te komen spelen...
Maandag 28 en dinsdag 29 juli
Voor het eerst sinds 6 dagen een rustdag: we hebben geen optreden. Maar we willen wel ergens spelen! Vandaag het zwembad uitgeprobeerd op de camping. Frans moest er meteen weer uit, shorts niet toegestaan. Dan maar met de onderbroek aan erin. We beginnen een beetje ons ritme te vinden (wel nuttig voor een muzikant), en s’’middags gaan we een stukje rijden, de omgeving verkennen. We komen langs een kapelletje en besluiten om te proberen daarbinnen een paar nummers te spelen vanwege de mooie galm die in kerken aanwezig is. Er is een expositie aan de gang, en de gastheer zegt dat ik een vergunning bij de gemeente moet gaan aanvragen. Na een beetje aandringen mogen we erin en beginnen met de soundtrack van de film "The life of Brian": "Always look on the bright side of life" . Wie de film heeft gezien begrijpt waarom dit nummer. Het geluid is overweldigend, elke toon komt minimaal 5x terug. Zelfs applaus van de 2 bezoekers klinkt als 10. We krijgen honger, en rijden door naar Patrice waar we wat gaan eten en kaarten, ons nieuwe ritueel. Hij voert ons sterke drankjes na afloop, de rekening mogen we niet betalen. Hij zegt dat hij nog bij ons in het krijt staat, en wij geloven hem op zijn woord.
Ook vandaag een rustdag, maar we moeten ons vooral druk gaan maken over nieuwe optredens de 3e en 4e week als Rolf er niet is. Er staan er dan pas 3 gepland, en dan gaan we ons vervelen en dat is niet goed. Ik vraag campingbaas Jacques of hij wat kan regelen en geef hem de lijst met beschikbare data. Een uur later komt hij met 2 nieuwe adressen, de eerste moeten we direct naartoe om te praten. Want zo werkt dat hier in Frankrijk: Je kan bijna geen ingang vinden via mail of telefoon. Je moet iemand hebben die je aanbeveelt, en vervolgens ga je praten en dan lukt het meestal.
We worden verwelkomt door Sabine van het animatieteam van camping "Le Grand Calme". Er zijn alleen fransen op deze camping, we zullen ons repertoire iets aan moeten passen. Geen Hollandse en meer Franse nummers. Maar ze hebben een mooi podium, we krijgen gratis eten en drinken en wie weet de keer erop betaald.
Vervolgens op materiaaljacht, op zoek naar een muziekwinkel. Mijn G-snaar is nu al 6x gebroken, een behulpzame reparateur bij "Bohemian Musiquev vijlt de brug bij, hopelijk helpt het. Frans koopt een nieuwe mondharmonica, op de terugweg komen we langs een Ierse pub, "Public House", midden in een groot "centre commercial" terrein. We nemen op het terras een biertje en spelen wat, en vragen of we daarna binnen op het podium een paar nummers mogen doen. Er is 3 man publiek. Na afloop vraagt de barman of we morgenavond met een open podium mee willen doen, de prijs is een optreden op dit populaire podium. Deze tent heeft 365 dagen per jaar 4 dagen in de week live muziek! We schrijven ons in en vragen aan de niet Engels sprekende barman??? Of hij ons morgenavond als eerst wil programmeren, we moeten tenslotte optreden op onze thuisbasis.
woensdag en donderdag 30 en 31 juli
De ochtend gebruiken we om uit te slapen, Rolf en Frans zijn er erg goed in. Vervolgens een afspraak met "Christophe" van camping "La Bastiane". Een relatief kleine camping met 150 staanplaatsen, en 5 sterren. De eigenaar is een leuke vent, en tot nu toe de enige plek waar camping en restaurant in handen zijn van dezelfde eigenaar. We mogen maandag spelen op een mooi podium, daarna volgt misschien nog een optreden. Op de terugweg nog boodschappen gedaan in een Carrefour op zo’n vreselijk industrieterrein, hier staan altijd files! Om half 6 bouwen we onze set op en krijgen te eten van José, hij begint al wat te ontdooien. Vervolgens naar de Ierse pub 8 km verder om een paar nummers te spelen en we hebben geluk: We mogen als eerst starten en ook nog eens soundchecken. We hebben onze mini- set bij ons, en David de geluidsman versterkt mijn houten bassdrumkist uit en het klinkt heel behoorlijk! We spelen 4 nummers zonder te stoppen achter elkaar door, ik had op ons inschrijvingsformulier ingevuld "professionals", dus dit moet goed gaan. En dat gaat het ook! Er komt een man vragen of we nog "The Irish Rover" als toegift willen spelen, tuurlijk geen probleem! (dit nummer staat al lang op de setlist). Deze man blijkt na afloop de eigenaar en vraagt of we in het najaar een betaald optreden willen verzorgen, een avond lang. Ik vraag of hij dan nog 2 optredens kan regelen zodat we een lang weekend over zouden kunnen vliegen, en hij gaat het proberen! Dat zou leuk zijn! Snel naar onze camping, het restaurant zit helemaal vol en we geven alles. Als men om toegiften roept zegt Frans dat we dat alleen doen als iedereen komt dansen, en de laatste 3 nummers gaat het los, en Rolf helemaal! Het was een mooie avond..
Na 2 optredens gisteren vandaag even niks. Er zijn weer 2 snaren van mijn gitaar gebroken, ik heb besloten om verder te spelen met dikkere snaren, want het is pas 1 x gelukt om op een avond geen snaar te breken. Vreemd, want in Nederland gebeurt het bijna nooit. Ook ben ik een snaarpin kwijt, maar die vind ik gelukkig terug op de vloer van het restaurant. Mazzel dat ze niet zo veel vegen hier. We gaan even de toerist uithangen, en varen vanaf de camping met een bootje in 15 min naar het strand. Goeie vondst, met de auto kost dat minimaal dezelfde tijd file rijden en veel ergernis en parkeergeld. Maar op het strand liggen en niksdoen is niets voor ons, alleen Rolf kan het een beetje. Een boek helpt daarbij.
Daarna richting de muziekwinkel, de mensen zijn erg aardig. Wij kopen een paar setjes snaren, en ze solderen ook nog eens gratis mijn bassdrumpedaal. We komen langs de "Public House" en ze hebben nog wat vergeten spulletjes van ons bewaard. Ook deze mensen zijn ok! De eigenaar Julien komt er nog even bij zitten. Hij heeft naast de pub ook nog een strandtent en een waterscooterverhuur, en is nog niet eens 25! Op de terugweg gaan we op aanraden van Jacques nog even naar camping "La Barque", onze buurman. Die hebben al van ons gehoord, en we mogen woensdag daar spelen……Leuk!
Vrijdag 1 en zaterdag 2 augustus
Vandaag ons 3e en laatste optreden op "Les Pêcheurs". De dagen met optredens beginnen een patroon te vertonen. Uitslapen, ontbijten, koffie met krant en setlist maken. Sinds kort gebruiken we de laptop om de setlist te maken. Dat scheelt veel schrijven, en je hebt veel overzicht. Voor vanavond hebben we een verzoek voor "Me Gustas Tu" van Manu Chao. De tekst staat op het scherm van de laptop, erg gemakkelijk! Is niet ons beleid, sinds 2 jaar zingt Frans alles uit zijn hoofd wat de podiumpresentatie ten goede komt. Maar voor verzoekjes mag het wel vinden we. We doen nog wat boodschappen bij de spar, hier zijn we ook al 40Euro voor 8 boodschappen kwijt, wat is het hier toch godvergeten duur. We vervelen ons en gaan veel te vroeg naar Patrice en Moenia, beetje klaverjassen op het terras (ja dat kan ook met 3 man). We hoeven niet eens meer te bestellen, er komen al 3 bier aan voordat we kunnen bestellen. That’s my girl! We vergeten de tijd een beetje, en moeten opschieten om op half 9 te starten, anders gaan de eters al weer weg. Het gaat lekker, er is een man of 40 en dansende kinderen. Een kleuter die net kan lopen gaat even de instellingen van het pedalboard van Rolf bewerken. Rolf is een kindervriend, maar je moet een vriendschap niet teveel op de proef stellen. Onze gastzangeres Celia doet ook een paar nummers mee, en het wordt een lange avond omdat we niet mogen stoppen. Na afloop is het nog erg gezellig aan de bar en Patrice vraagt of we nog een keertje komen eten. De serveersters helpen zelfs onze spullen naar de auto te dragen, dat is ons nog niet eerder overkomen.Vandaag is de reis terug richting Hyères. We gaan met nog 4 bands spelen op een groot tuinfeest van 300 man op het bedrijf "Force des Fleurs" van Piet en Jet. Dit zijn Nederlandse vrienden die in 1995 ongeveer gelijktijdig zijn verhuisd en gestart in Hyères net als Syl en ik. Kleurrijke mensen, we hebben veel met ze meegemaakt in goeie en slechte tijden. Het zijn mensen met een groot sociaal hart, en dit feest is ook ten bate voor hun stichting "Sector 10" die een klein microproject hebben opgezet in Burkina Faso. Daar leren ze de plaatselijke bevolking hoe je spirulina kan kweken, dit is tegelijkertijd een voeding en geneesmiddel.
We komen s'middags aan en er zijn al een man of 50, voornamelijk Nederlanders (veel jeugd) die speciaal voor dit feest zijn overgekomen. Piet (56 jaar) heeft zijn 1e joint van die dag opgestoken, en hij is niet de enige. De bands doen hun soundcheck, het is communiceren in Nederlands, Engels en Frans, wij zijn de laatste. We zijn een beetje bang voor het geluid, en stellen voor dat we beginnen, dan blijven de instellingen intact en hoeven niet weer af te breken. Iedereen is akkoord en er is een leuk sfeertje tussen de muzikanten. Na een solo optreden van een familielid warmen we de boel op en tussendoor is er een tandeloze, verwarde, yukelelevalsspelende fransman Frankie, die telkens het podium opspringt en Ramones nummers verkracht. Jet vraagt of ik er een einde aan wil maken. Ik pak de microfoon en vraag applaus voor het feit dat hij klaar is, dat helpt. Frankie komt die avond nog we een paar keer terug, maar voor Rolf is het einde tour: Hij moet maandag weer in Nederland zijn.
Het feest is verder heel bizar, er zijn vuurspuwers en een van de papieren lampioenen gaat in de fik. Maar Jet is alert, en springt er boven op, want het heeft al een paar maanden niet geregend en je wil natuurlijk volgend jaar weer een feest geven. Het feest gaat tot half 6 door, maar zolang blijven wij niet overeind, de piraten liggen verspreid over het terrein. Ik vind een plaatjes op een veranda op een 2 zit bank, maar slapen komt weinig van…
Zondag 3 en maandag 4 augustus
Na toch nog een beetje te hebben gedommeld roept Rolf, zijn vliegtuig vertrekt om half 10 , we moeten weg. De gevolgen van het feest zijn behoorlijk; Er ligt een supermarktkarretje in het zwembad, en verder lijkt het of er op het grasveld en veranda een vuinisbom is ontploft. Wat wil je als er even 300 man op je feestje komt. Iemand van de familie is al wakker, en vertelt dat er behalve een vermiste auto en een handtas alles goed is verlopen. Gelukkig maar, op naar het vliegveld. We gaan Rolf wel missen, het wordt toch de taart zonder slagroom, ciao mon Ami Roland, a bientôt! Na een lekkere dubbele espresso op l‘’Aygade terug naar het slagveld om Frans en de spullen op te halen. Het is 11 uur, er nog steeds bijna niemand wakker, behalve Jet de gastvrouw, en bedanken haar voor de gastvrijheid.
Op de weg richting Frejus nog even bij Claude gestopt en besproken wat we donderdag bij Côte Mer gaan zingen. En nog even een tussenstop in st Maxime, geinig plaatsje. We eten die avond voor de eerste keer bij de caravan, pannenkoeken, en krijgen bezoek van onze eerste echte buitenlandse fans, een Noors/Engels stel. Ze komen afscheid nemen en blijven nog een paar uurtjes hangen onder het genot van wijn en whiskey.
Na een rondje hardlopen, eitjes koken en ontbijten nodigt Jacques, le patron, ons uit voor een biertje. Wel ja, het is tenslotte al bijna 12 uur, en stelt ons voor aan Frank. Frank is tandarts en heeft ook nog verschillende horecagelegenheden. Vreemde combi, hij vraagt of wij komen spelen bij hem en praten nog wat verder. Nou ja, Frank praat verder, hij is graag aan het woord, en Jacques gaat op weg naar zijn siesta. Frans denkt dat Frank alleen maar pizzakoerier is en bluft, we zullen het gaan zien. Wij gaan ook verder, ons voorbereiden op ons eerste buitenlandse optreden als duo. We repeteren bij onze caravan, en onze nieuwe franse buren ( 6 man ) vragen of ze erbij mogen komen zitten. Ze nemen biertjes mee, en blijven 1,5 uur luisteren en verzoekjes aanvragen. We maken nieuwe vrienden, altijd makkelijk als je buren het niet erg vinden als je een beetje herrie maakt. S'Avonds op weg naar "La Bastiane".
Het eten is lekker, en we mogen zoals wel vaker starten na het kinderdansje van het animatieteam. We spelen de eerste set en het staat wel, maar missen Roland. Het publiek heeft daar geen erg in en zijn enthousiast, en in de 2e set hebben we toch weer dansende mensen. We krijgen nog een tip om ons te melden bij café "De Klomp" in Delft om daar te gaan spelen, daar gaan ons dan maar eens melden.
Een afzakkertje bij de tent, opeens staat daar onze buurman van vanmiddag verkleed als vrouw, behoorlijk dronken in het gezelschap van 2 Françaises. Ik vraag hem of hij van een feest komt en hij zegt dat hij dit wel vaker doet en dat hij het zelf heel mooi vindt. Dat beamen wij en hij prijst ons de hemel in dat hij ons zo goed vindt, en wij zeggen nog 3x dat zijn jurk zo mooi is.
Dinsdag 4 en woensdag 5 augustus
Vandaag een optreden op een nieuwe camping: "Le Grand Calme". Overdag de toerist uitgehangen op het strand van Frejus waar het flink druk is. De Fransen hebben vakantie en dat is te merken. We gaan op zoek naar de snackbar van Frank de tandarts, maar die is nergens te vinden. Frans vraagt zich af of Frank niet een grote duim heeft en pizzakoerier is, we gaan het zondag meemaken als we daar gaan spelen, al weten we nog niet waar het is, het natuurgebied is in ieder geval prachtig. We besluiten vanavond dezelfde set als gisteravond te spelen met 2 nieuwe nummers: "Hey Brother" van Avicii en Ayo Technoligy van Milow. Het podium en de plek zijn weer top, het uitzicht is prachtig. Als we 21.30 starten zijn er 8 mensen, het restaurant loopt echt niet. Maar na een half uur zijn het er 40 en na een uur 80, er staan er zelfs een stuk of 10 achter het hek te kijken, het terras is vol. We doen een aantal Franse nummers en krijgen hulp van Franse toeristen die we uitnodigen mee te zingen. Vervolgens krijgen we 10 euro beloning voor het spelen van een verzoeknummer "Mrs Robinson", toch weer de ochtendboodschappen verdiend. We mogen niet harder dan 90db spelen, er hangt een decibelmeter, maar zo’n ding roept juist de lust op om er overheen te gaan. Het publiek is erg meegaand en spelen 3 toegiften. De animatrice Sabine vraagt of we over 2 weken voor een betaald optreden willen terugkomen, wat een leuk compliment!
En ook vandaag weer een nieuwe plek op het programma: bij de buren op camping "La Barque". De camping is zoals zo vaak een familiebedrijf. De eigenaren hebben veel geld verdiend met een discotheek in Parijs en zijn sinds 7 jaar eigenaar van deze camping. Na een bakkie met Sjaak (Jacques) besluiten we om uiterlijk morgen de knoop door te hakken: maandag terug naar Nederland, of nog 3 dagen betaald doorgaan. We hebben alleen de woensdag, kunnen we de maandag of dinsdag nog vullen?
We gaan richting Patrice, maar die is er niet en na een belletje horen we dat het de hele week verder vol zit, logisch. We bezoeken nog 2 domaines en kopen wat wijn. Frans is liefhebber en Diana ook. Na een frisse duik spullen inladen voor de avond, 500 meter verderop uitladen, eitje! De locatie is alweer super, dansvloer ervoor en leuk personeel, vooral barman Florean is erg geschikt voor zijn vak en heeft voor jaar lang in Ierland gewerkt. Het is niet te geloven, maar weer vraagt er iemand "Mrs Robinson" aan als verzoekje! Is dit afgesproken werk of zo? Gek genoeg lukt het minder goed dan gisteren, maar de rest van de nummers gaan lekker. Om 11 uur stoppen we, maar mogen nog echt niet weg en spelen toegifts tot half 12. We zijn echt kapot en hebben teveel gedronken, maar mogen van Manu de eigenaar volgend jaar terugkomen!
Donderdag 7 en vrijdag 8 augustus
Bij de ochtenddouche raak ik aan de praat met een Belg die ons al 2x op onze thuisbasis heeft zien spelen. Hij vertelt ons dat hij ons gisteravond hoorde spelen, maar dat we niet op het podium stonden en ook niet in de programmering. Na mijn uitleg dat we bij de buren stonden, kregen we een verzoekje voor een nummer van CCR, en natuurlijk gaan we daar aan voldoen. We mogen vandaag voor de 2e keer naar Côte Mer in Hyères, nu als duo. We rijden weer de 90 km en lunchen bij Claude thuis. Zijn vrouw Valerie doet vrijwilligerswerk in Hyères in een tehuis voor demente bejaarden, en Claude en ik doen s'middags 5 Franse liedjes voor een 20 tal bewoners en verzorgers. De mensen zingen mee, sommige kijken verdwaasd om zich heen en snappen niet wat er gebeurt. Maar we maken de mensen blij, ook al weten ze na 5 minuten niet meer wat er gebeurd is. Bij het strand aangekomen bouwen we ons podium van houten delen zo goed mogelijk in elkaar en spelen tot de D.J om 23.00 uur begint. We hebben een aantal vriendinnen van Valerie als fans en mogen na afloop handtekeningen op ledematen zetten.
Claude zingt beduidend minder dan s'middags, hij heeft een beetje podiumangst. Maar wat een prachtige plek, als we ons omdraaien en 5 meter lopen staan we in de middellandse zee, de maan verlicht de zee, het is een prachtig tafereel. Greg de uitbater geeft alweer 100 euro fooi en mogen ook volgend jaar terugkomen!
Vannacht bij Claude en Valerie blijven slapen. Het zijn hele gastvrije mensen die altijd voor ons klaarstaan, vrienden voor het leven! We doen een bakkie in de stad en worden herkent door een vrouw die gisteravond bij het optreden was, en we maken een praatje.
Nog een paar mooie foto’s van oud Hyères gemaakt, en wijn gekocht bij Domaine "La Clapperie" Op de terugweg toch nog gaan zoeken naar onze speelplaats van zondag, camping "La Douce Quietude". Dus toch geen snackbar van Frank. Het is weer even zoeken, maar we vinden de 5 sterren luxe toeristenfabriek dan toch. Alle 4 de receptionisten hebben al van ons via via gehoord, vreemd? Het podium is erg klein en eigenlijk geen podium, we staan midden tussen de etende mensen. We horen nogal wat Hollands, en besluiten dus ook wat Nederlandse liedjes te doen. In ieder geval hebben we vandaag een rustdag, en na een lange siësta gaan we naar Patrice en Moenia om wat te eten. Er speelt een Franse band, blijft wennen die Engelse uitspraak van die gasten.
De band speelt "In the air tonight" van Phil Collins, maar de drummer zag waarschijnlijk de drumfill in het midden niet zitten, die komt uit een midifile die 4 maten achterloopt. Pijnlijk! We nemen afscheid van deze leuke mensen en er wordt veel gezoend, ook met mannen wat hier heel normaal is.
Zaterdag 9 en zondag 10 augustus
Vandaag zijn we bang dat we ons gaan vervelen dus gaan we cultuur snuiven, en geen coke zoals andere artiesten. Frejus is een oude romeinse vesting, daar zijn nog wat overblijfselen van. Allereerst is er de arena, of wat er nog van over is. Hier is vroeger op leven en dood gevochten als spektakel, nu is muziek als spektakel. Er is een stukje verderop nog een amphitheater en checken de acoustiek dmv een stukje a capella "Road to Nowhere".
Er loopt een aquaduct over de vestingmuren, slimme gasten die romeinen. Na een uur of 2 hebben we het wel gezien en gaan richting onze camping, vanavond een thuiswedstrijd. Ik zet er weer nieuwe dikke snaren op in de hoop dat ze de komende optredens heel blijven. We voegen weer 2 nieuwe nummers aan het repertoire toe, dan blijft het leuk. Het opbouwen gaat snel, maar wat is het heet! Nergens wind, dat wordt afzien. De sfeer in het restaurant is ronduit slecht, de bazin staat ongegeneerd haar personeel uit te kafferen, Marina is de klos. De tranen staan in haar ogen, arm kind. Helemaal uit oost europa 3 maanden stage lopen voor nop en uitgescholden worden, niet motiverend. Frans besluit om s'avonds een liedje voor haar te zingen, "Hee there Delilah" wordt nu "Hey there Marina". Ze lacht weer en we vragen een groot applaus in een vol restaurant voor de bediening, steuntje in de rug voor deze meiden. Na 2,5 uur voluit zijn we helemaal kapot, opruimen en nog even stiekem een duik in het zwembad.
Onze Franse buren uit Parijs glippen achter ons aan en maken wat kabaal, snel terug naar de caravan voor een slaapmutsje. Al snel komt de security bij die gasten en nemen ze mee. Als ze na een half uur nog niet terug zijn gaan we naar de receptie toe om te zeggen dat wij als eerste gingen, in de hoop om de zaak wat te verzachten. De nachtwaker doet niet moeilijk, er hangt een gemoedelijke sfeer dus wij gaan terug.
Als we ontwaken maken we een praatje met de buren over ons zwemavontuur. Jacques was langsgeweest en nam het incident hoog op, en sprak ze bestraffend toe dreigend met sancties. En dat allemaal voor een nachtduikje. Hij roept naar ons "Wat is dat voor teringzooitje" en rijdt weer weg. Ai, hij is echt boos, dat hadden we niet verwacht. Om 12 uur er even heengegaan en een glas aangeboden om er over te praten, na 1 pastiche is het uitgepraat. Het was van ons niet slim, maar omdat die club gasten ons volgde is het een beetje uit de hand gelopen… s'middags naar het plaatsje "Agay" aan de kust met mooie rotspartijen, de côte d’’azur is niet voor niets zo druk bezocht. We komen langs de camping waar we s'avonds mogen spelen, maar gaan eerst naar huis om te douchen en een setlist te maken. Als we aankomen blijkt dat we helemaal niet geprogrammeerd zijn, er is een cabaret gepland! Het is er heel druk en chaotisch en directrice Suzanne en hoofd animatie Manu vragen of we anderhalf uur in het restaurant willen spelen. We twijfelen, maar doen het toch, we krijgen tenslotte weer een maaltijd en te drinken
En wie weet mogen we het volgend jaar wel weer spelen op het grote podium. We kunnen ons geluid doorlussen vanuit ons mengpaneel naar de restaurant speakers, dat scheelt weer sjouwen en ruimte. Er is nu nog maar 30 man publiek, en een verzoekje voor "Hotel California". Er is niet veel respons, maar we spelen zelf wel lekker en stoppen als het cabaret start.
Maandag 11 augustus
Op weg naar huis. We gaan niet stressen, met de caravan erachter gaan we er 2 dagen over doen. Dus uitgeslapen, alles ingepakt vooral de caravan goed aankoppelen. Frans en ik zijn in ons leven allebei al een keer een aanhangwagen op de weg verloren, niet fijn. Na afscheid van Jacques (die nog even vraagt of we vannacht nog gezwommen hebben) bijbehorende kussen op deze charmante mini- fransman en schouderkloppend gaan we terug naar Nederland.
Wat heeft deze reis opgeleverd: